تزریق در زمین برای نخستین بار توسط شخصی به نام برینی در سال ۱۸۰۲ میلادی انجام شد، ولی درایران از سالهای ۱۳۶۳-۱۳۶۴ تزریق به صورت مستقل اجرا شد؛در سال ۱۸۰۲ میلادی در فرانسه تزریق برای بهبود ظرفیت باربری مصالح تشکیل دهنده موجود در زیر یک سازه آبگیر، به کار برده شد.گسترش تزریق سیمان از سال ۱۸۰۰ میلادی در فرانسه و انگلستان ادامه یافت. کاربردهای این روش، بیشتر در مورد سازه های عمرانی نظیر کانال ها، لنگر گاه ها و پل ها بود.
تزریق روشی است که غالبا برای بهبود و بهسازی و کاهش نفوذپذیری خاک و سنگ مورد استفاده قرار می گیرد که به وسیله آن مصالح قابل پمپاژ و سیال گونه تحت فشار و به منظور ایجاد تغييرات در خصوصیات و رفتار زمین به درون آن تزریق می شود.
اصلاح و بهبود خاک از طریق پرکردن ترک ها و منافذ خاک به بیش از دویست سال پیش باز می گردد، تاریخچه مفصلی در مورد تزریق و انواع آن وجود دارد که به روش های مختلفی انجام می شود اما امروزه به طور معمول توسط پیمانکاران تخصصی صورت می گیرد. با استفاده از تزریق می توان موجب افزایش ظرفیت باربری و سختی، کاهش نفوذپذیری یا کاهش جریان آب زیرزمینی، افزایش قابلیت پشتیبانی و حمایت از گودبرداری، تقویت بستر فونداسیون، تثبیت خاک در تونل سازی و ایجاد تراکم جهت کاهش پتانسیل روانگرایی شد. انواع تزریق مشتمل بر: تزریق جبرانی، تزریق تحکیمی، تزریق شکست هیدرولیکی، تزریق جت و تزریق تراکمی است.